كوثر

باسمه نعالي
حجة الاسلام قرائتي: يك سال براي زيارت به مشهد مقدس رفتم. در حرم با حضرت رضا عليه السّلام قرار گذاشتم كه يك سال مجّاني براي جوانها و اقشار مختلف كلاس برگزار كرده و در عوض امام رضا عليه السّلام نيز از خدا بخواهد من در كارم اخلاص داشته باشم. مشغول تدريس شدم، سال داشت سپري مي شد كه روزي همراه با جمعيّت حاضر در كلاس از كلاس بيرون مي آمدم، طلبه اي همين طور كه جلو من راه مي رفت نگاهي به عقب كرد، مرا ديد و به راه خود ادامه داد! من پيش خود گفتم: يا نگاه كن يا اينكه من استاد تو هستم، تعارف كن كه بفرماييد جلو! (الله اكبر) به ياد قراردادم با امام رضا عليه السّلام افتادم، فهميدم اخلاص ندارم، خيلي ناراحت شدم. با خود گفتم: قرآن مي فرمايد: « لا نريد منكم جزاءً و لا شكورا» آنان نه مزد مي خواهند و نه انتظار تشكر. من كار مجّاني انجام دادم، ولي توقّع داشتم از من احترام كنند! خدمت آية الله ميرزا جواد آقا تهراني داستانم را تا به آخر تعريف كرده و از ايشان چاره جوئي كردم. يك وقت ديدم اين پيرمرد بزرگوار شروع كرد به بلند، بلند گريه كردن، نگران شدم كه باعث اذيّت ايشان نيز شدم، لذا عذرخواهي كرده و علّت را پرسيدم ايشان فرمود: برو در حرم خدمت امام رضا عليه السّلام و از حضرت تشكّر كن كه الآن فهميدي كه مشرك هستي و اخلاص نداري، من مي ترسم در آخر عمر با ريش سفيد در سنّ نود سالگي مشرك بوده و خود متوجه نباش .

منبع ‘خاطرات قرائتي‘ص35.